Ως ανθρώπινα όντα, είναι αδύνατον να αναπτυχθούμε ομαλά σε ένα περιβάλλον που στερείται αγάπης. Χρειαζόμαστε να νιώθουμε αποδεκτοί για αυτό που πραγματικά είμαστε, ότι μας αγαπάνε χωρίς προϋποθέσεις και ότι οι σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας μετράνε.
Το πρόβλημα είναι ότι οι ”σημαντικοί άλλοι” δεν είναι σε θέση πάντα να μας προσφέρουν την ποιότητα της σχέσης που χρειαζόμαστε, και αυτό όχι γιατί απαραίτητα δεν θέλουν (ή δεν το αξίζουμε) αλλά γιατί πολύ απλά, δεν μπορούν. Έχουν να αντιμετωπίσουν και οι ίδιοι, τους δικούς τους φόβους και περιορισμούς που τους εμποδίζουν να εκφράσουν την αγάπη με τον τρόπο που εμείς χρειαζόμαστε να τη νιώσουμε.
Κάθε ανθρώπινο ον που συναντάς, κουβαλά τη δική του ιστορία. Ο καθένας από εμάς έχει τους δικούς του φόβους, ανασφάλειες και περιοριστικές πεποιθήσεις που μπορεί να μας κάνουν να νιώθουμε ανασφαλείς και ότι δεν αξίζουμε. Επιπλέον αυτοί οι φόβοι και η αίσθηση μειονεξίας, μάς δυσκολεύουν στο να συνδεθούμε αληθινά με ένα άλλο ανθρώπινο ον ή να εκφράσουμε την αγάπη μας ή την αναγνώρισή μας από φόβο μήπως μας απορρίψουν.
Και καταλήγουμε στο εξής παράδοξο: οι άνθρωποι χρειαζόμαστε την αγάπη και την αποδοχή από τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας. Οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να δώσουμε αγάπη και αποδοχή στους σημαντικούς μας άλλους. Χρειαζόμαστε να πάρουμε αυτό που δυσκολευόμαστε να δώσουμε.
Το να μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου μέσα στη διαδικασία της ζωής είναι ό,τι πιο γενναίο μπορείς να κάνεις!
Καλλιεργώντας την αυτοαποδοχή…
Τί σημαίνει αλήθεια αυτό;
- Αυτοαποδοχή σημαίνει αναγνωρίζω και αποδέχομαι τα συναισθήματά, τις σκέψεις και όλο τον εσωτερικό μου κόσμο ως κομμάτια του εαυτού μου.
- Σημαίνει ότι δίνω εγώ στον εαυτό μου την αίσθηση ότι αξίζω και αυτήν ακριβώς την αυτοαξία μου δεν την ψάχνω κάπου έξω από μένα, δεν τη ζητιανεύω σε κάποιο μπράβο ή σε κάποιο κατόρθωμα αλλά τη δίνω εγώ σε μένα άνευ όρων γιατί με αγαπώ.
- Η αυτοαποδοχή λοιπόν είναι εκείνη η σχέση που έχω με τον εαυτό μου, κατά την οποία δεν χρειάζομαι να αποδείξω τίποτα σε κανένα προκειμένου να αξίζω. Ξέρω ότι αξίζω μόνο που υπάρχω. Μόνο που μου δόθηκε το δώρο της ζωής, όπως άλλωστε και σε κάθε άλλο ανθρώπινο ον!
Όταν είσαι σε θέση να σε αποδέχεσαι όπως ακριβώς είσαι, χωρίς να θέλεις να σε αλλάξεις, τότε γίνεσαι κύριος του εαυτού σου και ανακτάς την ουσιαστική δύναμή σου.
Δεν χρειάζεσαι οι συνθήκες να είναι κάπως ή οι άνθρωποι να σου συμπεριφέρονται ετσι κ όχι αλλιώς για να είσαι καλά. Νιώθεις καλά ανεξαρτήτως συνθηκών γιατί ό,τι χρειάζεσαι το δίνεις πρώτα εσύ στον εαυτό σου. Έχεις δημιουργήσει μέσα σου έναν χώρο ασφαλή που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε βγάλει από αυτό το κέντρο, το κέντρο του είναι σου.
Ποιός είναι ο τρόπος;
Αναγνώρισε τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου ως δικά σου κομμάτια.
Ακόμα και αν κάτι που νιώθεις ή που σκέφτεσαι και δεν σου αρέσει. Πες στον εαυτό σου ”τώρα υπάρχει και κάτι μέσα μου που νιώθει έτσι. Ας το επιτρέψω να υπάρξει όπως ακριβώς είναι χωρίς να θέλω να το αλλάξω και ας προσπαθήσω να το ακούσω. Ίσως έχει να μου πει κάτι σπουδαίο για μένα και τις ουσιαστικές μου ανάγκες που αγνοώ”.
Όλα τα συναισθήματα και όλες οι σκέψεις μας είναι δικά μας κομμάτια που προσπαθούν με κάποιο τρόπο να μας σώσουν. Θέλουν να μας επικοινωνήσουν τις βαθύτερες ανάγκες μας. Αυτά είμαστε εμείς! Πώς μπορούμε να γυρνάμε το κεφάλι στον ίδιο μας τον εαυτό? Είναι σαν να μας απαρνιόμαστε. Το να αποδεχθείς και να ακούσεις ένα συναίσθημα που δεν θέλεις πχ ντροπή δεν σημαίνει ότι αυτό θα γιγαντωθεί. Συνήθως γίνεται το αντίστροφο. Όσο δεν το ακούμε και το διώχνουμε αυτό τείνει να επιμένει και να μεγεθύνεται γιατί πολύ απλά ζητάει τη προσοχή μας. Θέλει να μας πει κάτι σημαντικό για μας κ εμείς το αγνοούμε. Επομένως, δεν κινδυνεύουμε από τα δυσάρεστα συναισθήματα και σκέψεις. Μάλλον κινδυνεύουμε περισσότερο από την άρνησή μας σε αυτά που έχουν να μας πουν!
”Το να μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου μέσα στη διαδικασία της ζωής είναι ό,τι πιο γενναίο μπορείς να κάνεις!”
Κατερίνα Τσεκλίδου
Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης / Ψυχοθεραπεύτρια